Τοπο-ανθρωπολογίες

Συμμετείχαν οι φωτογράφοι:  Ερωφίλη Γαγάνη, Θεοδόσης Γιαννακίδης, Τάσος Ζωίδης, Πηνελόπη Θωμαΐδη, Πέτρος Κοκκόλης, Βαγγέλης Κουσιώρας, Παναγιώτης Λάμπρου, Κωνσταντία Μαζαράκη, Εύη Μαυρώνη, Ελένη Μουζακίτη, Λευτέρης Παρασκευαΐδης, Χρήστος Ροντογιάννης, Ορέστης Σεφέρογλου, Γιάννης Στρατουδάκης, Σώτη Τυρολόγου, Χρήστος Σωτηρόπουλος, Charles Weber.

Επιμέλεια: Τάσος Ζωίδης, Πηνελόπη Θωμαΐδη, Κώστας Ιωαννίδης, Ελένη Μουζακίτη, Χρήστος Ροντογιάννης, Χρήστος Σωτηρόπουλος

Διάρκεια: 6 Οκτωβρίου έως και Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2021

Πολιτιστικό Κέντρο του ΜΙΕΤ στη Θεσσαλονίκη (Βίλα Καπαντζή – Βασιλίσσης Όλγας 108) στο πλαίσιο της Thessaloniki PhotoBiennale 2021

«Η πλατφόρμα The Provinces στήθηκε σε μια ιστορική συγκυρία (Brexit, εκλογή Τραμπ) κατά την οποία στα κέντρα του δυτικού κόσμου επικρατούσε έντονος προβληματισμός, αφενός για την αδυναμία συγχρονισμού αυτού που περιγραφόταν εκ νέου ως περιφέρεια με αυτά που εκλαμβάνονταν στα κέντρα ως ουσιώδη προτάγματα της νέας εποχής και αφετέρου για την αδυναμία των κέντρων αυτών να κατανοήσουν εγκαίρως ή να προβλέψουν τις σχετικές τάσεις-εξελίξεις. Σήμερα, κάποια χρόνια μετά, ο προβληματισμός παραμένει στη δημόσια συζήτηση αλλά, ταυτόχρονα, στο μυαλό τουλάχιστον των ιδρυτών του The Provinces, ξεκαθαρίζει, με μεγαλύτερη σαφήνεια σε σχέση με την αρχή, η ανάγκη που αυτή η πλατφόρμα θα μπορούσε να καλύψει. Αντιλαμβανόμαστε τον διαδικτυακό τόπο The Provinces ως μια ζώνη επαφής ανάμεσα σε τόπους χωρίς κέντρο, γύρω από το οποίο θα περιστρέφονταν ως δορυφόροι. Τον αντιλαμβανόμαστε επίσης ως ένα αυτοεθνογραφικό βήμα.

Οι φωτογραφικές εργασίες που εκτίθενται στην έκθεση Τοποανθρωπολογίες αποσκοπούν στο να δώσουν μια όσο γίνεται πιο αντιπροσωπευτική εικόνα των μέχρι τώρα αποτελεσμάτων του εγχειρήματος αυτού, που εστιάζει στον διαρκή αναπροσδιορισμό του όρου “επαρχία”. Αν θέλαμε να εντοπίσουμε ένα κοινό χαρακτηριστικό στις εργασίες που φιλοξενούνται εδώ, θα είχε ενδιαφέρον να σταθούμε σ’ εκείνο που επιλέχτηκε να δώσει και το θεματικό στίγμα στην παρούσα έκθεση, με βάση πάντα το υλικό της πλατφόρμας: τη σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον του, είτε αυτό είναι αποτέλεσμα ανθρωπογενούς δραστηριότητας, είτε το φυσικό τοπίο· το πώς οι άνθρωποι, που καταγράφονται από άλλους ή αυτοπαρατηρούνται φωτογραφίζοντας, παρεμβαίνουν και διαμορφώνουν τον τόπο γύρω τους, και πώς διαμορφώνονται κατόπιν απ’ αυτόν. Η σχέση τους με αυτό που τους περιβάλλει δεν είναι παθητική, γιατί στους τόπους τους υπάρχει ακόμη κενός χώρος, χώρος που εκλαμβάνεται ως ουδέτερος, έκθετος σε κάθε είδους επεμβάσεις ή στη χειρότερη περίπτωση χώρος απόρριψης άχρηστων πραγμάτων. Πίσω από όλα αυτά βρίσκεται η ανάγκη της επιβίωσης, είναι όμως συχνά και η τάση επίδειξης μιας πολιτισμικής ταυτότητας ή μιας ατομικότητας. Ο ουδέτερος τόπος λοιπόν φαίνεται πως γίνεται ιδιαίτερα καθοριστικός για τους ανθρώπους αυτούς. Το συνειδητοποιούν, δεν το αρνιούνται, ακόμη κι όταν επιλέγουν να χτίσουν μια ρέπλικα της όπερας του Σίδνεϊ στη μέση αυτού που εμείς οι άλλοι θα αποκαλούσαμε “πουθενά”. »  Κώστας Ιωαννίδης