ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
Περιπλανώμενος στην ελληνική εξοχή, μπορεί κάποιος να συναντήσει τοπία τα οποία η ανθρώπινη παρέμβαση έχει μετατρέψει σε θραύσματα ενός ασυνάρτητου και αμφίσημου κόσμου.
Έχοντας μεγαλώσει σε ένα μικρό χωριό της Πελοποννήσου αυτά τα μέρη μου είναι οικεία, όμως ακόμα δυσκολεύομαι να καταλάβω την αιτία της ύπαρξής τους. Μοιάζουν να έχουν μείνει ημιτελή, όχι τόσο ως κατασκευές αλλά ως εγκαταστάσεις που αναζητούν ταυτότητα. Κάποια μπορεί να έχουν χάσει το σκοπό τους με το πέρασμα του χρόνου ενώ κάποια άλλα φαίνονται να μην είχαν ποτέ έναν. Έτσι, σαν σύνολο αντανακλούν μία αφανή πολιτισμική όψη της σύγχρονης ελληνικής επαρχίας.
Ίσως κάπου στην πορεία να χάθηκε η αίσθηση του ουσιαστικού και το αποτέλεσμα να κατέληξε περιττό και παράλογο. Τόσο που το μόνο που μένει είναι μόνο η περιέργεια του διαβάτη για έναν κόσμο που δεν επιδέχεται εύκολη ερμηνεία.
Αφήνοντας πίσω το τοπίο ο περιηγητής (καθώς και εγώ ο ίδιος) βλέπει τη φύση να κάνει την εμφάνισή της στωικά διεκδικώντας το χώρο και εκεί που κάποτε οτιδήποτε ήταν δυνατό απομένει η αισθητική μίας γενιάς που κανένας δεν ενδιαφέρεται να επαναπροσδιορίσει.
Aloof: μη φιλικό και προσεγγίσιμο, ψυχρό και απόμακρο
Για τις εικόνες © Χρήστος Σωτηρόπουλος
